Αλλαγή εποχών. Ξεχειμώνιασα το κοτέτσι αυτό το περασμένο Σαββατοκύριακο. Το έκανα ακριβώς στην ώρα μου γιατί σήμερα το πρωί ξύπνησα με παγωμένα μπάνια πουλιών και 25 βαθμούς. Η ανάσα μου ήταν παγωμένη και ο αέρας έκαιγε τους πνεύμονές μου καθώς εισέπνευσα, στεκόμουν στη στάση του λεωφορείου με την κόρη μου. Κάνει κρύο. Ακόμα και η καημένη η Σάρα δεν ήθελε να φύγει από το σπίτι χωρίς το παλτό της για την πρωινή της έξοδο.
Δεν με ενδιαφέρουν οι δουλειές που έρχονται με τον χειμωνιάτικο καιρό. Δεν μου αρέσει να γεμίζω τα ποτιστήρια του κοτόπουλου, να μαζεύω παγωμένα κόπρανα, δεν με νοιάζει να φτυαρίζω το χιόνι, ο πάγος που με κάνει να γλιστρήσω και να νιώθω ότι δεν μπορώ να ζεσταθώ όσες στρώσεις κι αν φαίνομαι να ντυθώ.
Αλλά ένα πράγμα μου αρέσει. Απολαμβάνω την ησυχία της σεζόν που έρχεται.
Έχω ζήσει μόνο στο Cape Cod όπου υπάρχουν τέσσερις σεζόν για το τελευταίο μισό της ζωής μου, αλλά έχω συνειδητοποιήσει ότι με κάθε σεζόν υπάρχει ένας σκοπός – τουλάχιστον για μένα, έτσι τον βλέπω. Οι κήποι όπου περνούσα τις περισσότερες μέρες και ώρες τώρα σχεδόν κοιμούνται. Εκτός από την τσουγκράνα των φύλλων και την τακτοποίηση των οικοπέδων του κήπου, δεν υπάρχουν δουλειές.
Τα κοτόπουλα χουχουλιάζουν στο κοτέτσι. Είναι χειμωνιάτικο. Πρόσθεσα ένα βαθύ στρώμα από ροκανίδια πεύκου αποξηραμένα στο φούρνο γεμίζοντας το πάτωμα. Τα παράθυρα του κοτέτσι είναι καθαρά. Ως αποτέλεσμα, αυτό επιτρέπει την άφθονη πρωινή ηλιοφάνεια να πλημμυρίσει και να ζεστάνει το κοτέτσι. Οι ιστοί αράχνης είναι με ηλεκτρική σκούπα και τέλος το θερμαινόμενο ποτίστρο είναι αναμμένο. Βρίσκω τον εαυτό μου να φέρνω θερμαντικές και παχυντικές λιχουδιές στα κορίτσια. Ζεστό πλιγούρι βρώμης, σπασμένο καλαμπόκι, μπαγιάτικα κομμάτια ψωμιού – οτιδήποτε θα καθίσει στην κοιλιά τους και θα τους ζεστάνει καθώς ο θορυβώδης Γέρος Χειμώνας και το σκοτάδι συναντιούνται. Είναι σκοτεινά εδώ στις 4 το απόγευμα.
Τα παιδιά μου είναι μεγαλύτερα πλέον. Η μία είναι στο κολέγιο και η άλλη πρόκειται να πάρει την άδεια μαθητή της. Σύντομα, θα πάει και αυτή για περιπέτειες και οι μέρες μου ως μαμά ταξί θα τελειώσουν. Αλλάζουν και οι εποχές τους. Μην με παρεξηγήσετε, με χρειάζονται ακόμα, απλά όχι για τα καθημερινά πράγματα. Ομολογώ, είναι περίεργο. Είναι δύσκολο για μένα, ένας αγώνας να θέλω να είμαι πάντα εκεί και να βοηθάω και να κάνω πράγματα για αυτούς. Αλίμονο, πρέπει να ανοίξουν τα δικά τους φτερά και να πετάξουν. Είναι η ώρα τους να λάμψουν και να ανθίσουν. Ήταν χαρά να το παρακολουθήσεις.
Έτσι, προς το παρόν, βρίσκω τον εαυτό μου με περισσότερο χρόνο εδώ τη χειμερινή περίοδο για να δημιουργήσω. Είναι όταν γράφω, ονειρεύομαι και φαντάζομαι. Μου αρέσει να το βλέπω ως μια στιγμή για να στοχαστώ προς τα μέσα. Οι γιορτές πλησιάζουν. Είναι γλυκόπικρα όσο μεγαλώνω. Τα πράγματα αλλάζουν. Οι οικογένειες και οι φιλίες εξελίσσονται. Προστίθενται νέα και αποχαιρετίζονται κάποιοι που γνωρίζουμε όλη μας τη ζωή. Μπορώ να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι δυσκολεύονται. Οι διακοπές είναι τρυφερά σημεία στις καρδιές μας, όταν τα παράθυρα ευπάθειας είναι ανοιχτά. Οι διακοπές είναι σαν κουτιά θησαυρών όπου μαζεύουμε αναμνήσεις, χαμόγελα, συναισθήματα, μερικές φορές επαναλαμβάνοντάς τα στο μυαλό μας.
Προς το παρόν, φαίνεται ότι η εστίαση προς τα μέσα περιμένει κατά τη διάρκεια αυτής της μεταβαλλόμενης σεζόν. Ας σκεφτούμε, ας εξετάσουμε και ας αναλύσουμε αυτό που θέλουμε. Τι υπάρχει στο μέλλον μας; Πού βρεθήκαμε και για τι είμαστε ευγνώμονες; Εννοώ πραγματικά, ευγνώμων για, μέχρι τα μικρά πράγματα. Κάπως έτσι, τα κοτόπουλα το ήξεραν πάντα αυτό. Είναι ευγνώμονες μικροπράγματα, ακόμη και για τη φτέρνα σε ένα καρβέλι ψωμί. Σκεφτόμενος αυτό τώρα, καθώς φτιάχνω λίγο τοστ και ρίχνω ένα φλιτζάνι καφέ. Τα μικρά πράγματα είναι μερικές φορές τα μεγαλύτερα πράγματα που έχουν σημασία. Μπράβο σε ζεστές καρδιές και άφθονη ευγνωμοσύνη αυτές τις γιορτές.
