Έχω απουσιάζει. Μου αρέσει να πιστεύω ότι μόλις έκανα πολλές δουλειές στα παρασκήνια. Με έχουν καλέσει για κάτι άλλο – δύσκολα πράγματα και νιώθω ότι έχω κάνει τη διαφορά σε άλλα μέρη εκτός από εδώ, στον ιστότοπο.
Όταν ξεκίνησα να γράφω blog πριν από 12 χρόνια, χρησιμοποίησα αυτόν τον χώρο ως διαδικτυακό ημερολόγιο. Ένα μέρος για να συλλέξω τις σκέψεις μου, να μοιραστώ όσα βίωνα εκείνη την εποχή και να συνδεθώ με πολλούς από εσάς. Μου λείπει αυτό, αλλά κάπως η ζωή αλλάζει. Το blogging φαίνεται να ανήκει στο παρελθόν. Αλλά εδώ είμαι, με μια ενημέρωση για τα ψηλά και τα χαμηλά και το μοίρασμα από καρδιάς.
Ξέρω ότι μερικοί από εσάς ξέρετε, αλλά άλλοι μπορεί να όχι, αλλά ακόμα και ενώ κάνω πράγματα «Tilly’s Nest», εξακολουθώ να εργάζομαι ως νοσοκόμος. Είμαι περήφανος που μοιράζομαι ότι κατά τη διάρκεια της πανδημίας, ένιωσα την κλήση να είμαι εκεί για όσους ήταν άρρωστοι. Πήδηξα στο να παρέχω φροντίδα στους άλλους όσο καλύτερα μπορούσα. Όταν οι άνθρωποι φοβόντουσαν να φύγουν από το σπίτι, έβαζα το τρίψιμο μου, φορούσα κάλυμμα μαλλιών, μάσκα, γάντια και φόρεμα και έκανα ό,τι μπορούσα για να βοηθήσω όσους υπέφεραν σε έναν από τους ορόφους μας, συμπεριλαμβανομένων ασθενών με Covid.
Είδα πολλά πράγματα. Κάποια πράγματα δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω ή να τα αφαιρέσω από τον εγκέφαλό μου. Είναι σαν μια κακή ταινία που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά και με επισκέπτεται εκεί που δεν το περίμενα. Υποθέτω ότι όπως εγώ, όλοι επεξεργαζόμαστε τις εμπειρίες μας στην πρώτη γραμμή. Ευτυχώς ο ιός δεν είναι πλέον αυτό που ήταν αρχικά. Όπως ήταν αναμενόμενο, έχει μεταλλαχθεί σε ένα εντελώς «διαφορετικό ζώο», αλλά έχει αφήσει πίσω του ανθρώπους στο πέρασμά του. Προσπάθησα να κάνω πολλή αυτο-ίαση και αυτο-φροντίδα, αλλά φαίνεται ότι οι νοσοκόμες δεν είναι πολύ καλές σε αυτό. Τις περισσότερες φορές, μας έχουν μάθει να προχωράμε και να συνεχίζουμε. Για να το αντιμετωπίσω, ο εγκέφαλός μου συνήθως βρίσκει τον δρόμο του προς την τέχνη και τη δημιουργία.
Έτσι, τον περασμένο χρόνο, μου άρεσε να δουλεύω για το 2023 Πώς να μιλήσετε κοτόπουλο Ημερολόγιο. Ποτέ στα πιο τρελά μου όνειρα δεν περίμενα αυτή την ευκαιρία. Ήταν μια έκρηξη που καταλάβαμε τι ακριβώς θέλαμε να μοιραστούμε και να τονίσουμε κάθε μήνα. Είχα επίσης την ευκαιρία να γράψω και να σχεδιάσω My Chicken Family που θα κυκλοφορήσει τον Ιανουάριο του 2023.
Ήθελα να δημιουργήσω ένα λεύκωμα για όλους εσάς που είστε μαζί στο ταξίδι από το 2012 μαζί μου. Ξέρω πόσο πολλοί από εσάς αγαπάτε τα κοτόπουλα σας και απολαμβάνετε να μοιράζεστε αναμνήσεις και ιστορίες μαζί μου σε τακτική βάση και μου αρέσει να τις ακούω. Το καλύτερο μέρος, είναι ότι είστε ο πραγματικός συγγραφέας αυτού του βιβλίου. Εγώ απλά σου δίνω προτροπές και έμπνευση και εσύ κάνεις τα υπόλοιπα! Μπορείτε να γράψετε την ιστορία σας. Αφιέρωσα το βιβλίο στον πατριό μου που έφυγε τώρα από τη ζωή. πριν 4 χρόνια. Ήταν ο μεγαλύτερος cheerleader μου.
Έπρεπε επίσης να αποχαιρετήσω πολλά από τα κοτόπουλα μου. Τα γηρατειά φαινόταν σαν να περνούσαν το ένα μετά το άλλο – με διαφορά μηνών. Έχω μείνει τώρα με μόλις 5 κότες.
Δυστυχώς, η υγεία μου υπέφερε. Κατέληξα να κάνω δύο επεμβάσεις στον καρπό. Το πρώτο ήταν να επισκευάσω έναν τένοντα που σκίστηκε στο χέρι μου. Το επόμενο ήταν να αναδημιουργήσω το αυλάκι κατά μήκος της ωλένης μου και να επισκευάσω και να ράψω στη θέση του έναν τένοντα που γλίστρησε και κατά τη διάρκεια αυτού του τραυματισμού. Η πρώτη χειρουργική επέμβαση ήταν το 2020, η επόμενη χειρουργική επέμβαση ήταν το Φθινόπωρο του 2021 όταν ο καρπός μου ήταν αρκετά δυνατός για να αντέξει την αποκατάσταση. Ο έρπητας ζωστήρας, ακολουθούμενος από σχεδόν έναν ολόκληρο χρόνο στη θεραπεία χεριών, ο καρπός μου επιτέλους λειτουργεί κανονικά. Αυτό ήταν πολύ. Έχασα την ικανότητα να πληκτρολογώ για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά εξακολουθούσα να δούλευα με το γύψο και τον νάρθηκα μου στο νοσοκομείο βλέποντας ασθενείς. Τι σκεφτόμουν; Εντάξει, μάλλον λίγο πολύ αφοσιωμένο. Χαχα!
Και, όταν αντιμετώπιζα όλα αυτά, η σκυλίτσα μας η Σάρα αρρώστησε θανάσιμα το 2021. Παρατηρήσαμε καθώς ξεγλιστρούσε, έκανε εμετό και δεν μπορούσε να φάει. Χρειάστηκαν μήνες για να πάει να δει έναν ειδικό κτηνίατρο στη Βοστώνη αφού συνεργάστηκε με τους τοπικούς κτηνιάτρους μας που δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι συνέβαινε. Αστειευόμαστε ότι η Σάρα είναι ο σκύλος μας των 10.000 δολαρίων. Τελικά, είχαμε απαντήσεις. Δεν έχει βγει ακόμα από το δάσος. Πάσχει από αρκετά αυτοάνοσα προβλήματα. Χρειάστηκε να αφαιρέσει έναν μεγάλο όγκο και στη συνέχεια την περασμένη άνοιξη ήταν σε κατάκλιση για 8 εβδομάδες για επισκευή ACL με σκυλάκι όταν γλίστρησε στον πάγο κατά τη διάρκεια μιας χειμερινής βόλτας. Δεν είναι ακόμα καλά, αλλά είναι χαρούμενη και χωρίς πόνο. Απολαμβάνουμε τις στιγμές μας μαζί της. Την επόμενη εβδομάδα γίνεται 10 ετών.
Πού πάμε λοιπόν από εδώ; Πού πάμε για να συνέλθουμε από το ψυχικό τίμημα που έχει παρουσιάσει η ζωή; Ξέρω ότι πολλοί από εσάς είχατε και αγώνες. Φαντάζομαι, η απάντηση είναι εμπρός και διαρκώς. Δεν μπορούμε να αντικαταστήσουμε πράγματα, ανθρώπους και εποχές που έχουμε χάσει, αλλά πρέπει να συνεχίσουμε να δημιουργούμε φωτεινά σημεία, ευτυχισμένες στιγμές και όντως είμαστε υπεύθυνοι για τη δική μας χαρά. Πρέπει να είμαστε πιο ευγενικοί με τον εαυτό μας και πρέπει να ξαναχτίσουμε το ποίμνιό μας. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που χρειάζονται αγάπη, συντροφικότητα, φιλία και που πληγώνονται από τον απόηχο των τελευταίων ετών.
Το δώρο που μπορούμε να δώσουμε καθώς μπαίνουμε σε αυτή την εποχή των ευχαριστιών, είναι αυτό που προέρχεται από την καρδιά. Καλοσύνη. Δίνοντας χωρίς να περιμένετε κάτι σε αντάλλαγμα – δίνεται ελεύθερα, ανοιχτά και άφθονα. Γιατί, είτε μας αρέσει είτε όχι, έχουμε μείνει με αυτό που επιπλέει ακόμα στον ωκεανό μας. Είναι καιρός να βρούμε αυτούς που μόλις παρασύρονται στη ζωή. Είναι καιρός να αρχίσετε να θεραπεύεστε και να είστε παρόντες. Ήρθε η ώρα να γράψουμε τις ιστορίες, τους φόβους μας και να ρίξουμε μια ματιά στον καθρέφτη. Ήρθε η ώρα να αρχίσουμε να συλλέγουμε αυτά τα αυγά, ακόμα ζεστά με δυνατότητες. Αυτή τη σεζόν, ήρθε η ώρα να ξεκινήσει ξανά.
