Έχω να μοιραστώ μια ιστορία για μια κότα από τη Γουινέα, την αποκαλώ Chick Chick. Δεν είμαι σίγουρος αν είναι αίσιο τέλος ή όχι. Ίσως είναι γλυκόπικρο. Είναι δύσκολο να γνωρίζουμε αν τα ζώα είναι χαρούμενα, αλλά μερικές φορές, υποθέτω ότι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να πάρουμε στοιχεία. Δεν είμαι σίγουρος αν ήθελε να γίνει κοτόπουλο, αλλά αυτή τη στιγμή το «να γίνει κοτόπουλο» φαίνεται να είναι η καλύτερη επιλογή και ίσως αυτή που τον κάνει χαρούμενο.
Όπως πολλοί από εσάς γνωρίζετε, το περασμένο φθινόπωρο εμφανίστηκαν τρεις απατεώνες, άγριες ινδικές κότες στην αυλή και τον κήπο μας. Ήταν κλεισμένοι και χρειάζονταν φροντίδα. Σκόπιμα στην αρχή, ζεστάθηκαν σιγά σιγά με εμένα και τον άντρα μου. Παρέχαμε το μικρό μας κοτέτσι για καταφύγιο κατά τη διάρκεια του χιονισμένου χειμώνα της Νέας Αγγλίας. Δεν ήμουν σίγουρος αν αυτά τα αφρικανικά πουλιά θα επιβίωναν, αλλά με κάποιο τρόπο αφού ξεκούρνισαν στο δέντρο πάνω από το κοτέτσι, τα κατάφεραν. Όλοι επέζησαν μέχρι την άνοιξη. Ο γείτονάς μου τους ονόμασε μάλιστα Winken, Blinken και Nod.
Στα τέλη Μαρτίου, ένα πρωί βγήκα να ταΐσω και να περιποιήσω τα κοτόπουλα και παρατήρησα ότι έλειπε ένα από τη Γουινέα. Ήλπιζα ότι ίσως είχε γεννήσει ένα σωρό αυγά στο δάσος. Ίσως απλώς να τα εκκολάπτει την άνοιξη, καθώς αυτό κάνουν οι Γουινέα. Ξαναερεύνησα «πόσο χρόνο χρειάζεται για να επωαστούν τα αυγά της Γουινέας». Η ημερομηνία της προσδοκίας ήρθε και πέρασε. Δεν επέστρεψε ποτέ.
Οι δύο εναπομείνασες Γουινέα φαίνεται να έχουν πραγματικό δεσμό. Μη γνωρίζοντας πραγματικά πώς να προσδιορίσω τα αρσενικά από τα θηλυκά, υπέθεσα ότι ήταν ζευγαρωμένο ζευγάρι. Περνούσαν τις μέρες τους ανακατεύοντας και τρέχοντας και κάνοντας σκι στην αυλή. Μερικές φορές τα έβρισκα στην ταράτσα του σπιτιού μου! Αλλά στο τέλος της ημέρας, επέστρεψαν θρησκευτικά για να ξεκουραστούν στον κέδρο πάνω από το κοτέτσι. Όσο κι αν προσπάθησα, δεν μπορούσα να τους πείσω να χρησιμοποιήσουν το μικρότερο κοτέτσι που τους είχα στήσει.
Στη συνέχεια, μια ανοιξιάτικη μέρα κατά τη διάρκεια της πρωινής ρουτίνας μου, φώναξα στη Γουινέα και ήρθε μόνο ένα κορίτσι. Η καρδιά μου βυθίστηκε. Ίσως το άλλο να το πήραν και σίγουρα, παρατήρησα φτερά σκορπισμένα στο δάσος πίσω από το σπίτι. Εξερεύνησα βαθύτερα στο δάσος και βρήκα το άψυχο σώμα του. Ήταν μαλακωμένος.
Κάναμε μια ταφή και η εναπομείνασα κότα από τη Γουινέα πένθησε. Ω πόσο έκλαψε. Έκλαψε και ούρλιαξε σαν να τον παρακαλούσε να επιστρέψει κοντά της. Τίποτα. Δεν ήρθε κανείς. Κάθε βράδυ επέστρεφε στο δέντρο τους για να ξεκουραστεί. Έκλαιγε για εβδομάδες. Ήμουν σε απώλεια. Ήταν απαρηγόρητη.
Καθώς περνούσαν οι μέρες και η άνοιξη ζέσταινε τη γη, τα φύλλα και τα μπουμπούκια φούσκωσαν και το γρασίδι έγινε ένα καταπράσινο. Τα πολυετή φυτά ξύπνησαν από τον λήθαργο τους και ανέπτυξα μια ρουτίνα με τον μοναδικό επιζώντα «Chick Chick». Μερικές μέρες θα την έβρισκα να κοιτάζει την εξώπορτά μου στα σκαλιά. Άλλες φορές, κατέβαινε στο αυτοκίνητο και με χαιρετούσε όταν επέστρεφα από τις δουλειές μου. Κάθε μέρα της άρεσε να εξερευνά το περιβάλλον της. Σιγά σιγά, η περιπλανώμενη περίμετρός της μεγάλωνε. Ήξερα ότι αυτό ήταν έτσι γιατί ερχόταν ακόμα όταν της τηλεφώνησα. Την άκουγα να με φωνάζει από απόσταση. Ο χρόνος επιστροφής της σε εμένα θα ποικίλλει μερικές φορές και διαρκεί έως και 10 λεπτά. Αλλά πάντα επέστρεφε.
Μετά μια μέρα, όταν επέστρεψα από τη δουλειά νωρίς το βράδυ, της τηλεφώνησα και δεν την άκουσα. Συνέχισα να ψάχνω τα αγαπημένα της σημεία, φωνάζοντας καθώς η καρδιά μου άρχισε να βυθίζεται. Δεν επέστρεψε εκείνο το βράδυ. Είχαν περάσει δύο μέρες που είχα συμβιβαστεί με το γεγονός ότι είχε φύγει. Τότε την τρίτη μέρα έγινε ένα θαύμα. Ο Chick Chick ήταν εκεί, έξω από το κοτέτσι του κοτέτσι. Κάπως έτσι είχε επιστρέψει. Τσίρισα από χαρά! Δεν είμαι σίγουρος αν χάθηκε ενώ περιπλανήθηκε ή κυνηγήθηκε και αποπροσανατολίστηκε από ένα αρπακτικό. Απλώς χάρηκα που ήταν σπίτι.
Έχουν περάσει μερικοί μήνες, και είναι σπάνιο να βρω την Chick Chick πιο μακριά από το μικροσκοπικό της κοτέτσι, το μεγάλο κοτέτσι και τον κήπο μου. Μετά από αυτό, είναι σαν να έχει καταλήξει να μείνει κοντά, περνώντας μερικές από τις μέρες της τώρα κοιμίζοντας έξω με τα κοτόπουλα να τρέχουν ακόμη και κάνοντας ένα μικρό μέρος για ένα μπάνιο με σκόνη κοντά. Φαίνεται να επιδίδεται σε όλα τα πράγματα με κοτόπουλο. Όταν τα κορίτσια γεννούν ένα αυγό, τώρα συμμετέχει στο τραγούδι των αυγών τους. Δεν είμαι σίγουρος αν αυτό είναι μόνο μέρος της κακοφωνίας ή στην πραγματικότητα το τραγούδι των αυγών κότας της Γουινέας, πρέπει να υπάρχει ένα σωστά; Αυτή ειδοποιεί τα κορίτσια για κίνδυνο (σύνδεσμος σε βίντεο) και αφιερώνει ακόμη και λίγο χρόνο μαζί τους ελεύθερα όταν είναι έξω.
Έχουμε μπει σε μια αρκετά ρουτίνα με την Chick Chick και εγώ. Όπως ήταν αναμενόμενο, με χαιρετάει κάθε πρωί – μερικές φορές στον κήπο, κοντά στο κοτέτσι της ή ακόμα και στην πόρτα όταν αργώ. Περνάμε χρόνο στον κήπο μαζί και το απόγευμα καθώς γράφω ή δουλεύω, κουρνιάζει δίπλα μου στο κατάστρωμα για έναν απογευματινό υπνάκο. Όταν φτάνω σπίτι από τη δουλειά, με υποδέχεται κοντά στο δρόμο.
Είναι επίσης εξαιρετικά προστατευτική απέναντί μου και δεν της αρέσει όταν άγνωστοι της μπαίνουν στην αυλή. Τη βρίσκω να με ειδοποιεί για την παρουσία τους – μερικές φορές να τους «ουρλιάζει» από τη δεύτερη ιστορία του σπιτιού μου. Εξακολουθεί να είναι τρελή, οπότε δεν έχω ακόμη να την κρατήσω ή να την αγγίξω, αλλά ξέρω ότι εκείνη κι εγώ έχουμε δεθεί. Την ελέγχω κάθε βράδυ όπως κάνω τα κοτόπουλα πριν πάνε για ύπνο. Κοιτάζει ακόμα ψηλά στον κέδρο πάνω από το κοτέτσι.
Η ρουτίνα ήταν ωραία και όπως λέω πάντα, κάποιες φιλίες είναι απρόσμενες. Η ζωή είναι αστεία έτσι. Αν ανοίξουμε την καρδιά μας στον κόσμο γύρω μας χωρίς προσδοκίες ή προκαταλήψεις, είναι πραγματικά πολύ όμορφο. Ακόμα κι αν ο γείτονάς μου λέει ότι μοιάζει με ζώο μαζί με ανταλλακτικά από τον Θεό, την αγαπώ με όλη μου την καρδιά. Και ξέρετε τι, νομίζω ότι την έχουν συνηθίσει και τα κοτόπουλα. Ο Chick Chick είναι επίτιμο μέλος του ποιμνίου μας.
